معرفی: صداهایی از چرنوبیل، تاریخ شفاهی یک فاجعه‌ی اتمی‌ست و گزارش‌های دست اولی را از کسانی که تحت‌تأثیر این فاجعه اتمی قرار گرفته‌اند، ارائه می‌دهد. نویسنده‌ی کتاب با بیش از 500 نفر از حاضران و شاهدان این اتفاق مصاحبه کرده و از زبان آن‌ها واقعه چرنوبیل را روایت کرده است. «صداهایی از چرنوبیل» حاصل تلاش ده ساله‌ی الکسیویچ برای جمع‌آوری مستندات این حادثه از طریق گفت‌وگو با مردمی‌ست که از صبح ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ درگیر بزرگ‌ترین فاجعه تکنولوژیک قرن بیستم شدند و هنوز هم با عواقب آن دست به گریبانند. این کتاب بیش از آ‌نکه به علت وقوع این فاجعه بپردازد؛ مواجهه‌ی مردم با آن را مورد بررسی قرار می‌دهد و تأثیر این تجربه تلخ بر روی زندگی و روح و روان مردم در رویارویی‌شان با آن را به تصویر می‌کشد. نویسنده در این کتاب تلاش کرده تا همه‌ی جزئیات را بدون اغراق و با صداقتی مثال‌زدنی درباره‌ی فاجعه چرنوبیل بیان کند. داستان با نگاه عمیق نویسنده به جنبه‌های اجتماعی و خانوادگی بعد از این فاجعه و همچنین جنبه‌های زیست‌محیطی نوشته شده است. روایت‌های کتاب به‌صورت «تک‌گویی» است و با خواندن آن، به دل تاریخ سفر می‌کنید و بر زمین چرنوبیل، نقطه‌ی طردشده‌ی جهان، می‌ایستید. این کتاب در سال 2015 موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد. اثر حاضر برای علاقه‌مندان به مطالعه مستندنگاری‌ مناسب است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: دردها روایت شدنی نیستند، واژه‌ها نمی‌توانند اندوه بشر را بازگو کنند، چطور می‌شود جسم سوخته‌ی یک کودک را روایت کرد که از مادرش می‌پرسد؛ چرا من شبیه دیگران نیستم؟ زنی که نمی‌تواند ازدواج کند، مردی که نمی‌تواند عاشق چشم‌های یک زن شود و منتظر است که چه زمانی مرگ به سراغش می‌آید، چطور بدنش می‌پوسد و حتی کسی به خاک‌سپاری‌اش نمی‌آید. ما اغلب ساکتیم. صبوریم؛ مثل همیشه. این تجربه‌ای عادی نیست و سؤالی‌هایی هم که در موردش مطرح می‌شوند، عادی نیستند. جهان به دو بخش تقسیم شده است: یک طرف ماییم؛ چرنوبیلی‌ها و طرف دیگر شما ایستاده‌اید؛ دیگران. دقت کرده‌اید؟ اینجا هیچ‌کس نمی‌گوید روسی، بلاروسی یا اوکراینی‌ست. ما خودمان را چرنوبیلی می‌نامیم. «ما چرنوبیلی هستیم.» «من یک چرنوبیلی‌ام.» انگار مردمی دیگریم؛ ملتی نو.